Z Centrum Astronomicznego w Warszawie zapytano, dlaczego słowniki języka polskiego wymagają dla rzeczownika kwazar dopełniacza kwazaru, choć wśród astronomów warszawskich w użyciu jest niemal wyłącznie dopełniacz kwazara. Jak się przekonałem, także w krakowskim środowisku astronomicznym panuje forma kwazara. Kwazar to „bardzo odległy pozagalaktyczny obiekt niebieski, będący silnym źródłem promieniowania”. Sama nazwa jest spolszczoną formą angielskiego wyrazu quasar, który stanowi swoisty amerykański skrótowiec nazwy quasi-star, czyli ‘niby gwiazda’. Jako wzór deklinacyjny dla wyrazu kwazar narzuca się wyraz pulsar, który według słowników i tym razem zgodnie z użyciem ma dopełniacz pulsara.

Pisząc „słowniki języka polskiego”, mam na myśli wszystkie ostatnie wersje słownika języka polskiego wydane przez PWN, „Nowy słownik ortograficzny PWN”, a także „Słownik współczesnego języka polskiego” pod red. B. Dunaja i „Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny” H. Zgółkowej. W haśle kwazar w obu tych ostatnich słownikach stwierdzamy jednak znamienną rozbieżność między informacją fleksyjną (kwazar, kwazaru) a przykładami użycia: widmo kwazara, pulsacja kwazara. W takiej sytuacji nie pozostaje nic innego do zrobienia, jak apelować do redaktorów wszystkich słowników języka polskiego co najmniej o dopuszczenie jako obocznej formy dopełniacza kwazara.