Uczestnicy: Jerzy Sosnowski, Jarosław Klejnocki (prowadzenie panelu); Piotr Śliwiński, Dariusz Nowacki (dyskutanci). Liczba słuchaczy: 8 osób
Przebieg dyskusji:
- paneliści podjęli trud rekonstrukcji filozofii języka Czesława Miłosza w świetle jego artykułu „Język – narody” w „Ogrodzie nauk”. Debatowano nad postulatami pisarza, by język literatury był dzielny, dobitny, dystynktywny i mierzył się z rzeczywistością. Miłosz ubolewa nad barbaryzacja języka nauki i eseistyki (w kontekście strukturalizmu), opowiada się za empatią wobec świata przyrody, krytycznie ocenia rozmaite stylizacje mowy ludu (Wyspiański, Reymont).
- problem „regionalizmów” w mowie poetyckiej i eseistycznej Miłosza
a/ patronat Mickiewicza
b/ język staroświecki jako reakcja poety oderwanego od słuchaczy (emigracja)
c/ ocalenie (gest podobny „Panu Tadeuszowi”) języka kresów
d/ problemat „kokieteryjności” regionalizacji (teza prof. Malickiego – uczestnika dyskusji)
e/ zapis „mowy domowej”
- zagadnienie „patronatów”/wpływu: Mickiewicza (patronat „jawny”) i Norwida (patronat „ukryty”) – w świetle rozważań prof. Aleksandra Fiuta i prof. Marka Zaleskiego
- Miłosz eseistyczny – w kontekście „polskiej szkoły eseju”; cechy dystynktywne.
dr Jarosław Klejnocki