Profesor Antoni Furdal urodził się 22 maja 1928 roku w Rososzy pod Garwolinem, zmarł 8 czerwca 2019 roku w wieku 91 lat.
Był cenionym językoznawcą, polonistą, slawistą, historykiem języka i dialektologiem, semiotykiem i teoretykiem języka, badaczem zróżnicowania współczesnego języka polskiego.
Maturę zdał tuż po II wojnie światowej i rozpoczął studia na architekturze na Uniwersytecie Gdańskim. Później przeniósł się na UJ, gdzie w roku 1952 ukończył slawistykę i polonistykę. Wiele lat życia spędził we Wrocławiu, pracując na tamtejszym Uniwersytecie. Związany był z wieloma ośrodkami akademickimi – doktoryzował się w Poznaniu, pracował na Uniwersytecie Opolskim (założył tam bohemistykę, kierował Zakładem Językoznawstwa Słowiańskiego), współpracował też z Uniwersytetem Zielonogórskim.
Na Uniwersytecie Wrocławskim kierował Zakładem Języka Polskiego, a potem przez długie lata Katedrą Językoznawstwa Ogólnego. Wychował wielu magistrantów i doktorantów, z których część została samodzielnymi pracownikami naukowymi.
Był osobą niezwykle czynną – nie tylko pracował naukowo, ale również wykładał na uniwersytetach polskich i zagranicznych (Nancy, Praga). Był prezesem Polskiego Towarzystwa Językoznawczego (2000-2003), członkiem Komitetu Językoznawstwa PAN, a także członkiem Rady Języka Polskiego. Nie ma Go wśród nas, jest jednak obecny dzięki licznym i ważnym publikacjom.
Do najczęściej cytowanych książek Profesora należą: Rozpad języka prasłowiańskiego w świetle rozwoju głosowego (1961), O przyczynach zmian głosowych w języku polskim (1964), Klasyfikacja odmian współczesnego języka polskiego (1973) i wielokrotnie wznawiane Językoznawstwo otwarte (1977).
prof. dr hab. Anna Dąbrowska